ديويد هيوم، فيلسوفى تجربه‌گرا و فردی شاخص در به کارگیری اين رويكرد است. او با ابداع روشى نظير روش علوم تجربى در علوم انسانى، مسائل دين را به چالش مي‌كشد. وی در عين آگاهي از تنگناهاى تجربه‌باورى، خواهان دقت رياضى در ادلة عقايد دينى است. برخي، او را شكاك و برخي بركنار از شكاكيت می‌شمارند. روش هیوم در بررسي عقايد دينى، تبيين علّى آنها است. وی خواهان استدلال‌هايي دربارة جهان و عقايد دينى است كه دقيق باشند و بتوان اعتبار نتايج آنها را با محاسبات عددىِ معمول در حساب احتمالات معين ساخت.
توجيه قضاياى علمى و عقيدتى، او را به پذيرش عقايدى می‌كشاند كه توجيه‌ناپذيراند. اين عقايد، در سرشت آدمى جاى دارند و چون دليلى ندارند، قابل نقد نيستند. پذيرش چنين عقايدي را طبيعت‌گرايي خوانده‌اند. هرچند طبيعت‌گرايى و دلبستگى همزمان به تجربه‌باورى، توجه هیوم را به تنگناهاى تجربه‌باورى برانگیخت؛ ولي عقايد دينى را همچنان جانبدارانه نقد می‌کرد. او با نقد برهان نظم و ادلّه اعتبار اخبار معجزات، می‌پنداشت عقايد ديني را ابطال كرده‌است.
دقت در معيارهاي روش پيشنهادي هیوم آشكار مي‌كند كه نقدهايش از همان معيارها تخلف كرده‌است. افزون بر آنكه روش او نيز فاقد اعتبار كافي و شديدا قابل نقادي است.
فلسفه دین و دیویدهیوم از سوی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه منتشر شده است .
